ΠΗΓΗ: in2life.gr
Αρχή της Αναγέννησης
Από τον 13ο αιώνα μέχρι τον 16ο η ιδανική γυναίκα καθόλου δεν ακολουθούσε τα σημερινά πρότυπα. Ήταν πληθωρική, χωρίς να είναι καλοσμιλεμένη. Ο Μποτιτσέλι στο ξεκίνημα της Αναγέννησης, έπλασε με τη φαντασία του τη γέννηση της Αφροδίτης, αποδίδοντας την ως μία γυναίκα με πλούσια ξανθά μαλλιά και καμπύλες μιας καθημερινής γυναίκας. Σωματικά, το πρότυπο δεν απέχει πολύ από αυτό της Αρχαίας Ελλάδας – αν εξαιρεθεί η πιο στρογγυλή κοιλίτσα.
Γαλλική επανάσταση
Ενώ η βασίλισσα Ελισάβετ Α’ είχε καθιερώσει το αριστοκρατικό μακιγιάζ, το οποίο απαιτούσε κόκκινο κραγιόν και λευκοβαμμένο πρόσωπο, μετά τη Γαλλική Επανάσταση ο απλός κόσμος ήθελε να απέχει από την επιτηδευμένη ομορφιά των γαλαζοαίματων. Το μακιγιάζ έγινε αρκετά πιο φυσικό και τα υπερβολικά περίτεχνα φορέματα πήραν την κατιούσα. Τη θέση τους πήραν πιο «καθημερινά» πατρόν», αν και αρκετά υπερβολικά για εμάς σήμερα.
Το παράξενο –και άξιο αναφοράς- της εποχής ήταν ότι μέχρι και την Επανάσταση, το μακιγιάζ αποτελούσε μέθοδο καλλωπισμού και για τους άντρες και για τις γυναίκες. Μετά την επανάσταση, η ιδέα της τεχνητής ομορφιάς, προκαλούσε δυσαρέσκεια στην κοινωνία, έτσι το φυσικό λουκ εδραιώθηκε. Ωστόσο, στις αρχές του 19ου αιώνα, οι αναμνήσεις της Επανάστασης άρχισαν να «θαμπώνουν» και το μακιγιάζ στις γυναίκες έγινε πάλι δημοφιλές. Ενώ λοιπόν κάποιοι ήταν αντίθετοι στην ανέλιξη του μακιγιάζ, οι κοκέτες γυναίκες επιδόθηκαν στην «τέχνη» του καλλωπισμού . Οι κοκέτες επιδίδοντας σε μία παράξενη δραστηριότητα της εποχής, ένα είδος παράστασης που έδιναν οι γυναίκες της ελίτ κοινότητας: καλούσαν, κυριολεκτικά, τους άντρες να τις παρακολουθήσουν ενώ βάφονται και αλλάζουν ρούχα. Οι άντρες, αντιθέτως με το σήμερα, απολάμβαναν το θέαμα.
Βικτωριανή εποχή
Μόλις η βασίλισσα Βικτώρια ανέβηκε στο θρόνο το 1837 τα πράγματα πάλι άλλαξαν. Η ταπεινή εμφάνιση κοσμημένη με γλυκές μπούκλες ήταν το απόλυτο στυλ της εποχής. Οι επιβλητικές φούστες σε σχήμα καμπάνας, γίνονται ολοένα πιο εντυπωσιακές, απαιτώντας περισσότερες στρώσεις υφάσματος και σύρματα υποστήριξης. Σύμφωνα με το BBC, κατά τη βικτωριανή εποχή, οι γυναίκες επέστρεψαν στην οικογενειακή εστία, καθώς θεωρείτο ότι η ενασχόληση με τα οικιακά και η μητρότητα επαρκούσαν για τη συναισθηματική εκπλήρωσή τους.
Όσον αφορά το μακιγιάζ, η χλωμή και αδύναμη εμφάνιση ήταν η απόλυτη τάση. Παράλληλα, σε κανένα μέρος του σώματος δεν δίνεται έμφαση, ώστε να ολοκληρωθεί η εμφάνιση της αδύναμης γυναίκας. Κατά τον ερευνητή και καλλιτέχνη Alexis Karl, οι γυναίκες που έπασχαν από φυματίωση θεωρούνταν καυτές.
Η βικτωριανή εποχή ίσως ήταν η αρχή του ρητού «όλα για την ομορφιά», καθώς οι γυναίκες, εν γνώσει τους, χρησιμοποιούσαν προϊόντα με υδράργυρο, αμμωνία και μόλυβδο. Ενώ ήξεραν πόσο επιβλαβή ήταν αυτά τα υλικά, ήταν διατεθειμένες να τα χρησιμοποιήσουν, έτσι ώστε να δείχνουν όμορφες. Κάπως έπρεπε να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα ώστε να διαιωνίσουν το είδος τους.
Στην αρχή του 20ου αιώνα
Ποιος θα φανταζόταν ότι η εικονογράφηση μίας φανταστικής γυναίκας, θα αποτελούσε σύμβολο και επιρροή για τα πρότυπα της εποχής; Το κορίτσι του Γκίμπσον σχεδιασμένο από τον Τσαρλς Γκίμπσον ήταν ανοιχτόχρωμο, φορούσε ένα στενό κορσέ και το φόρεμα ήταν πιο κοντά στα σημερινά δεδομένα, ώστε να φαίνεται καλύτερα η πραγματική σιλουέτα.
Το μεγαλύτερο στήθος ήταν προτιμότερο και παρ’ όλο που ήταν ακόμη δημοφιλής η πιο στρογγυλή σιλουέτα, η τάση προς το πιο λεπτό σώμα έκανε την εμφάνισή της.
Η εμβληματική δεκαετία του 1920
Η δεκαετία του 1910 και ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος έδωσαν την ευκαιρία στις γυναίκες να ενταχθούν στο εργατικό δυναμικό. Μετά το τέλος του πολέμου, οι γυναίκες δεν ήταν διατεθειμένες να αφήσουν πίσω την ανεξαρτησία τους, με αποτέλεσμα μέχρι το 1920 να κερδίσουν το δικαίωμα ψήφου. Το κίνημα που άνθισε εκείνη την περίοδο ήταν το κίνημα των Flappers, ή αλλιώς σουφραζέτες, αλλάζοντας ριζοσπαστικά τα πρότυπα ομορφιάς. Η γυναίκα απέκτησε αυτοπεποίθηση, φόρεσε πιο φαρδιά φορέματα, έκοψε τα μαλλιά της και το τελευταίο που την ενδιέφερε ήταν να δείχνει πληθωρική.
Το ύψος της φούστας ανέβηκε αρκετούς πόντους πιο ψηλά, δίνοντας επιτέλους την ευκαιρία στη γυναίκα να κινηθεί φυσιολογικά να χορέψει, αντί να στέκεται διαρκώς ευθυτενής. Το μόνο αρνητικό αυτής της νέας τάσης, ήταν η πυροδότηση της εμμονής με τα κιλά. Ωστόσο αυτό δεν θα μπορούσε εύκολα να αποφευχθεί, αφού πλέον σχεδόν όλες οι γυναίκες είχαν πρόσβαση σε ολόσωμους καθρέφτες και ζυγαριές «του λαού», σαν αυτές που χρησιμοποιούμε ακόμη και σήμερα.
Από τη δεκαετία του '50 μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του '60
Η ανθρωπότητα αρχίζει να ξεπερνά τα μαύρα χρόνια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και το ελαφρώς αδύνατο σουλούπι των 40s έρχεται να αντικαταστήσει το πιο γεματούτσικο στυλ. Γεματούτσικο μόνο στις καμπύλες, στήθος και γλουτούς, καθώς ένα φυσιολογικό σώμα ζύγισε περίπου όσο και ένα σημερινό.
Από τα τέλη του 60 μέχρι τη δεκαετία του 90
Εξήντα χρόνια μετά το τέλος της βικτωριανής εποχής, τη δεκαετία του '60, το αδύνατο –στα όρια του άρρωστου- σώματος έρχεται πάλι στο προσκήνιο και επηρεάζει τα πλήθη. Πρωτοστάτης η Twiggy, η οποία έγινε το πιο δημοφιλές μοντέλο της εποχής της.
Στη δεκαετία του '70, ενώ ο φεμινισμός γνωρίζει άνοδο, το αδύνατο σώμα εξακολουθεί να είναι το επιθυμητό. Η Φάρα Φόσετ, αν και με μεγαλύτερο στήθος, είναι όσο αδύνατη η Τουίγκι. Μέχρι την δεκαετία του 80, οι γυναίκες έπρεπε να είναι ψηλές, λεπτές, αδύνατες, σχετικά αθλητικές και μαυρισμένες. Η εποχή των Supermodels είχε ήδη αρχίσει. Η περιφέρεια της γυναίκας έπρεπε να μικρύνει αρκετά εκατοστά, αλλά το μεγάλος στήθος ήταν ακόμη το ζητούμενο. Στην ανατολή της δεκαετίας του '90, κάνει την εμφάνιση της η Kate Moss με το heroin chic πρότυπο, εξιδανικεύοντας το πιο αδύνατο σώμα όλων των εποχών στα πρότυπα ομορφιάς.
Τι γίνεται σήμερα;
Σήμερα, αν παρακολουθήσει κανείς τις σύγχρονες τάσεις, θα παρατηρήσει ότι η ζυγαριά γέρνει προς το 1950. Ενώ τα κοινωνικά δίκτυα προωθούν σαν ιδανικό σώμα αυτό με τις διαστάσεις 90-60-90 - αναλογίες που πρακτικά λίγες γυναίκες μπορούν να υποστηρίξουν χωρίς πλαστική, υπάρχει μία τάση προς την ποικιλομορφία. Αδύνατες, κανονικές, κοντές ή πληθωρικές, όλες οι γυναίκες έχουν τη δική τους ομορφιά, απαλλαγμένη από προδιαγραφές ISO, η οποία κατ’ αρχήν πηγάζει από μέσα τους. Γιατί τελικά, ένα χαρούμενο πρόσωπο, συνήθως είναι ό,τι πιο γοητευτικό.
